acıydı gerçekler.
ölüyordu gözlerimizin önünde,
trajik ve sessizce…
ak düşmüş saçların tanıklığında.

aydınlıktan bakmak karanlığa,
gökyüzünü aydınlatan yıldızlara bakar gibi.
adına şiirler yazılan geceler
satırlar arasında serenat ederken
gerçekler anlatılıyordu.

içi karanlıktı tünelin,
ucunda ışık yok artık.
mezar taşında okunmayan eski yazı,
matemin çöktüğü o an…

siyahtı renkler,
dökülürken gözyaşları.
dudaklar titriyordu,
zulüm her yerde ahlaksızca yaşanırken.
demir kafeste eriyordu körpe bedenler.

sözler anlamsızdı artık,
umut ise hiç yanmayan bir ışık.
ve yılların değişmeyen karanlığı…

hayat güçsüz buralarda,
acı ise hiç bitmeyen tek gerçek,
daha aydınlanmaz bu coğrafya.
güçsüzler bir bir ölürken
iyi kilerden geriye kalan yok artık.

hep yarınlara kaldırılıyordu ne varsa, o yarınlarda,
başka zamandan düşen gölgeler…
gölge etmesinler yeter.
artık dönmüyor giden o zavallılar.
*
Mehmet Demir
18921