Üşüyen Kelimelerim Var Ellerinde

Üşüyen kelimelerim var ellerinde,
sanki kışın ortasında doğmuş
ve hiçbir ocağa yetişememiş çocuklar gibi.
Onları senin parmaklarının arasında görüyorum,
titreyen bir kuş sürüsü,
göğe değil sana sığınmak istiyor.

Prometheus’un ateşi çalmasaydı
belki bugün hâlâ taş devrinin soğuğunda donardık.
Ama ben bilirim, kelimelerim
o çalınan ateşten payına düşeni almadı.
Onların ateşi sensin.
Bir kıvılcım gibi dokununca ellerine,
bin yıllık soğuk çözülüyor,
bir mit yeniden yazılıyor.

Bir vakitler Orpheus,
sevgilisini geri getirmek için
yeraltına kadar inmişti.
Benim kelimelerim de öyle,
karanlığa iniyor, buz kesmiş harflere
senin avuçlarının sıcaklığını arıyor.
Dönüp bakmazsan,
onlar da kaybolur.
Dönüp dokunursan,
dünya yeniden şarkıya başlar.

Narkissos sudaki yüzüne vurulmuştu,
benim kelimelerimse
ellerinin gölgesine âşık.
Çünkü onlar bilir:
Avuçlarının çizgilerinde kader saklıdır,
ve her kelime,
kendi geleceğini orada okur.

Pandora’nın kutusu açıldığında
umudu en sona saklamışlardı.
Benim kelimelerim de,
senin ellerinde saklı o umudu bekler.
Bütün korkular, bütün sancılar geçip gittikten sonra
geriye kalan tek şeyin sıcaklık olduğuna inanır.

Ve şimdi,
gece üşüdüğünde ay bile senin avuçlarına düşmek ister,
güneş bile sabahları
senin parmak uçlarından doğmak ister.
Çünkü bilirler ki,
soğuyan ne varsa,
ısınmak için sana yaklaşır.

Benimse tek hakikatim şu:
Üşüyen kelimelerim var ellerinde.
Hüseyin Erdinç