İçimde bir boşluk var,
Adını fısıldayan tek bir yankı.
Her nefeste büyür,
Her sessizlikte çoğalır,
Sensizliğin gölgesi gibi.

Kaburgalarım daralır,
O sanki bir odadan taşar.
Ellerim boşlukta gezer,
Dokunacak biri yok,
Sadece sessizlik var.

Gece çöktüğünde
Yıldızlar bile sanki uzak.
Bir zamanlar ışıldayan hayaller
Şimdi sessiz,
Ve benimle yalnız.

Sesin eksik,
Bir müzik kırıntısı gibi.
Her çarpan kalbimde
Boşluk çığlık çığlığa yankılanır,
Ve ben hep dinlerim.

Gözlerimi kapatırım,
Ama sen gelmezsin rüyama.
Sokaklar, odalar, köşeler
Hepsi boş,
Her adım sensiz.

Bir kuş uçar belki,
Ama kanatlarında senin varlığın yok.
Rüzgâr geçer,
Ama seni taşımadan gider,
Ve ben üşürüm.

Zaman bile ağır akar,
Saatler saymaz,
Günler susar.
Sadece içimde yankı kalır,
Sensizliğin melodisi.

Bazen ellerimi göğsüme bastığımda
Sanki bir boşluk dokunur.
O boşluk senin yerine geçer,
Ama dolmaz asla.

İçimdeki bu sessizlik
Küçük bir orman gibi büyür.
Her ağacı özleminle
Her yaprağı hatıranla doludur,
Ama yine de sessiz.

Bir damla gözyaşı
O sessizliği deler belki.
Ama hemen kapanır,
Ve yankı yeniden başlar,
Sensizliğin çığlığı olarak.

Gün gelir belki,
Ve boşluk dolmaz,
Ama ben alışırım
Bu yankıyla yaşamaya,
Çünkü senin yokluğunla bütünüm.

Ve bil ki;
İçimdeki her boş köşe
Sensizliğin yankısıyla dolu.
Ama o yankı,
Hala seni hatırlatıyor bana.

HABİB YILDIRIM / BÂİN-İ ADLÎ
(11 Eylül 2025)