içimdeki sesle konuşurum
adımı kimseler bilmez
kağnıyla geceleri yol alırım
benim ellerim kan kokar
ama kucağımda hala süt kokusu var

bebeğimi bırakıp çıktım yola
don vurdu geçtiğimiz dağları
ama cephaneye dokunmadı soğuk bile
çünkü o memleketin sıcak nefesiydi

kimine halime derler
ötekineyse ise hatice derler
benimse adım yok
bir nehrin kıyısında ağladım
ama gözyaşım yere düşmeden
orduya karıştı sesim

düşman köyümü yaktı
ben küllerinden topladım ekmeği
bir ucundan tuttum vatanın
diğer ucundan binlerce kadın
bizimle birlikte yürüdü hilalin gölgesinde

şimdi çocuklar orada uyurlar huzurla
benimki uykusuz gecelerimde doğmuş
bir bağımsızlık masalına inanarak
ama ben bilirim
her masalın ardında
kanla ıslanmış bir ninni vardır

ve ben o ninniyi hala içimden söylerim
sus bebeğim ağlama
ben buradayım
ben toprağın kadınlarından biriyim
*
Mehmet Demir
29825