İçimde bir evren var, adını sen koydun
Her yıldızın bir bakış,
Her gezegenin bir tebessüm;
Sen gelince galaksiler kıpırdar sessizce
Ve ben, yalnızca senin ışığında kaybolurum.

Evrenin boşluğunda parlayan bir umut gibi
Adını fısıldar rüzgâr, zaman dinler.
Her nefesin, bir yıldızın doğuşu
Ve ben, sana ulaşmak için sonsuzlukta sürüklenirim.

Kızıl bir ateş yanar göğsümde
Tutku, hüzün ve hasret arasında
Melekleri kıskanan sabrım ise,
Geceyi örten bir ışık misali
Seni bekler, sessiz ama umutsuz değil.

Mavi bir nehir akar içimde
Senin adınla dolu, seninle serin
Ve yeşil filizler uzanır ruhumda
Her adımınla büyüyen, solmayan bir bahar gibi.

İçimde bir kara delik vardır bazen
Sen gitmiş gibi hissettiğim anlarda
Ama senin hatıran, yıldız tozları gibi
Etrafımı sarar, kaybolamaz hiç.

Her göz kırpışın bir meteor yağmuru
Kalbime düşer, sessiz ama güçlü
Ve ben, her defasında yeniden hayran
Sana dair her ton, her ışık, her gölgeye.

Seninle her an bir galaksi yaratırım
Sana dokunmadan, sana söylemeden
Ama sen gelince, evren parlar
Ve ben, bir ömür boyu bu ışıkla var olurum.

Küçük bir gezegen gibi dönüp dururum
Sadece senin etrafında, sessizce
Ve her kıvrım, her dönüş
Sana olan sevgimi çoğaltır, sessizce.

İçimde çocuk kalır hâlâ
Seninle oynayan, seninle büyüyen
Ama sen yokken bile
O çocuk, evrenin renklerini taşır.

Her vedâ bir süpernova gibi patlar
Ama küllerinden yeni yıldızlar doğar
Ve ben, senin adını fısıldadıkça
İçimdeki evren büyür, solmaz, kaybolmaz.

Senin gözlerin bir kara delik değil
Ama kaybolurum bazen içinde
Ve her kayboluş, bir keşif gibi
Yeni renkler, yeni tonlar getirir bana.

İçimdeki evren artık seninle bütün
Gözlerin, kalbin, ruhun
Hepsi bir gezegen, bir yıldız, bir ışık
Ve ben, sadece seni gören bir kaşifim.

HABİB YILDIRIM / BÂİN-İ ADLÎ
(19 Ağustos 2025)