Sessiz gökkuşağı gibi düşer geceme
Her rengin bir hatıra, her hatıra bir sen.
Adını fısıldar rüzgâr, duymaz kimse
Sana bakarken dünya susar, zaman durur.

Sarı ışığın sabah gibi gülümserken
Yeşil umutlar filizlenir içimde.
Ama sen dönmeyince, mavi bir boşluk
Göğüme düşer, yıldızlar bile sessiz kalır.

Tutkuyla çarpar kalbim senin için
Aşk, sabrımı örer gecenin koynunda
Her bakışın bir fırça darbesi gibi
Boyar ruhumu, siler yalnızlığımı.

İçimde saklıdır her bir tonun sırrı
Kimse bilmez hangi hüznün laciverttir
Hangi gülüşün güneş sarısıdır
Hangi sessizlik siyahın derinliğidir.

Seninle konuşurken dünya renklenir
Ama gittiğinde her renk soluk kalır.
Bir gölge gibi kayıp düşersin gözlerimden
Ve ben, sessizce seni ararım içimde.

Ruhumda bir müze kurdum senin için
Her tablo bir bakış, her tablo bir tebessüm.
Ama kimse bilmez, duvarlar arasında
Solgun çiçekler açar sessiz gecelerde.

Sana yazdığım her şiir bir öykü
Ama sen, hep renksiz bir boşluk gibi
Kalbimdeki tonları fısıltılarınla doldurdun
Ve ben, sessizce boyadım seni her sabah.

Zaman geçer, renkler yıpranır belki
Ama bazı tonlar vardır, solmaz asla.
Senin bir bakışın, bir gülüşün
Sessiz gökkuşağımı hâlâ canlandırır.

İçimde çocuk kaldı, masum ve eksik
Sen büyütmedin onu, sen sustun
Ama her renkte senin gölgen var
Ve ben hâlâ o gölgeye bakarım.

Gözlerinde kaybolan bir mevsim vardır
Ben onu hatırlarım, kimse bilmez
Her tomurcuk, her düş, her renk
Sana adanmıştır, içimde yaşamaya devam eder.

Sen sustukça konuşurum kendiyle
Ruhumda renkler fısıldar adını
Ve ben, sessiz gökkuşağımın ortasında
Sadece seni gören bir âşık olarak varım.

Her ayrılık, her vedâ, her gece
Sadece tonları artırır içimde
Sessiz gökkuşağı hâlâ parlak
Ve sen, belki başka gözlerde kaybolsan da
Ben hâlâ oradayım, seni gören tek bakışla.

HABİB YILDIRIM / BÂİN-İ ADLÎ
(19 Ağustos 2025)