Yürüdüğüm yollar hep aşka çıkıyor,
Hangi sokağı seçsem, sonunda seni buluyorum.
Bir kaldırım taşında sesin yankılanıyor,
Ayak izlerim seni arıyor,
Gölgem bile seni kovalıyor gün batarken.

Her adım, kalbime dokunan bir çağrı gibi,
İçimden bir ses, “o orada” diyor usulca.
Bir bakışın izi kalmış duvarlarda,
Bir gülüşün yansımış cam kenarlarına,
Ve ben, en çok sustuğum yerde seni duyuyorum.

Gönlüm, pusulasını kaybetmiş bir denizci gibi,
Yönü hep sana dönük,
Ne yapsam da başka yere dönmüyor rotam.
Seninle kesişiyor her patika,
Ve aşk,
Yolları değil, hisleri tarif ediyor bana.

Yürüdüğüm yollar hep aşka çıkıyor…
Ama aşk hep suskun, sen hep uzak...
Biliyorum, belki de sen yoksun yolun sonunda,
Ama ben her defasında seni bulur gibi oluyorum.

Belki aşk, bir varış değil bir yürüyüştür
Belki sevda, ulaşmak değil, yanarak adım atmaktır.
Ben yürürken çoğalıyorum seninle,
Kalbimin her atışı bir adım daha yakın kılıyor seni bana.

Kimi zaman rüzgâr saçlarını getiriyor,
Kimi zaman gökyüzü gözlerini çiziyor bana.
Ve ben, hep aynı soruyu soruyorum kendime
Bu kadar yol seni gösteriyorsa,
Sana varmak kader mi, yoksa bir sınav mı?

Yürüdüğüm yollar hep aşka çıkıyor…
Ama aşk bazen yolun kendisinde gizlidir.
Belki de sen, hiç gelmeyecek bir duraksın bana,
Ama ben seni beklemeyi de seviyorum,
Sana çıkan yolları yürümeyi de…