"Sözün bittiği yer değildir acı, susmanın başladığı yerdir."

Gözüm yolda, sözüm yasta,
Adım silinmiş bir çarkta.
Küstüm, sensiz her bir dosta;
Terk edildim kaderime.

Bir hayalin kaldı bende,
Bir de kokun ellerimde.
Yıkıldım evin önünde;
Terk edildim kaderime.

Bir yürekle dağa çıktım,
Sana vardım sanıp yandım.
Kendimden bile usandım;
Terk edildim kaderime.

Gönlüm darda, aklım boşta,
Umut kırık, sevda yaşta…
Gecelerim hep girdapta;
Terk edildim kaderime.

Yanık kokar her bir hece,
Kül içinden geçe geçe
Karanlığın tam dibince;
Terk edildim kaderime.

Suya hasret otlak gibi,
Daldan düşmüş yaprak gibi.
Sözü bitmiş dudak gibi;
Terk edildim kaderime.

Ay doğarken soldu rengim,
Göğe sığmaz oldu, dengim.
Neydi suçum, neydi benim?
Terk edildim kaderime.

Pişman etme nazlı yârim,
Söndü ışık, sustu dilim.
Garip âşık Halilî’yim;
Terk edildim kaderime.

Halil Kumcu
5 Ağustos 2025 / Ankara / Salı