Sükûnetli ve heybetli yalnızlığımdan bahsetmek isterdim.
Geriye bırakılmış, birkaç anının omuzunda ağlamaklı dualarımdan.
Ama senden bahsetmek istedim yine, saçların kadar koyu olan bir gecede.
Bilmeni istedim yine; hâlâ çocuksu sevdiğimi gözlerini,
Hâlâ çocuksu tutmak istediğimi ellerini.
Bilmeni istedim, sesindeki o kuşlardan özgürlük sürüsü biriktirdiğimi.
Yoluma düşen her şiir tanesini doldurarak ceplerime,
Seni arayıp durduğumu yıllar boyu.
Şiirden yollar yaptığımı gönlüne,
Yürümeye korktuğumu üzerinde.
Ve bilmelisin: Artık gelmeye değer bir yol var önünde.
Ama ne çok büyüdüm seni beklerken,
Gözlerim kurudu, ellerim dua olmaktan yoruldu.
Bir gülüşüne denk düşmedi hiçbir mevsim.
Ne kadar denesem de, hiçbir şiir yetmedi içime.
Ben seni sevmekle değil,
Sana yara olmamakla meşguldüm.
Her adımın önüne serdiğim suskunluk,
Sana varamasam da, senden geçmemekti.
Kimseye anlatmadım düşlerimi,
Çünkü hiçbir düş, senin kadar uyanık değildi.
Ben seni olmadığın yerde bile var saydım.
Bir sandalye bıraktım soframa,
Her lokmayı ikiye böldüm,
Bir yarısını senin gelişine sakladım.