0
Yorum
11
Beğeni
5,0
Puan
234
Okunma
Kendimle konuştum bu gece,
Hiçbir ses, hiçbir dua karışmadı aramıza.
Yastığım taş kesildi,
Ve içimde büyüyen o sızı,
Bir kurbanlık gibi sustu.
Dedim:
“Ey içimin kırık kandili,
Kaç gece daha yanmadan geçeceğiz?”
Rüzgâr sustu.
Ay ölüydü.
Ve ben,
Bir yetimin alnına düşen yalnızlık kadar gerçek oldum.
Bir ara annemi andım.
"Üzülme" dediğinde,
Yeryüzü biraz daha dönmeye razı olurdu sanki.
Şimdi dönmüyor dünya.
Dönüyorsa da,
Beni unuttuğu için dönüyor belki de.
Ey Rabbim...
Ben bu gece yalnız değilim,
İçimde inkâr ettiğim her şeyle baş başayım.
Ve itiraf ediyorum:
Ne kadar suskunsam, o kadar sana muhtacım.
5.0
100% (2)
