Gök yüzü değil artık, sema altında cefa saklı,
Güneş doğmaz tam, ışıklar bile titrek ve saklı.
Bir ülke, yorgun bir annenin karnında ölü taşı gibi,
Her sabah bir sancıyla uyanır, her akşam mezar gibi...

Bayramlar unutulmuş, tatlar tuzlanmış acıyla,
Mutfakta kaynayan tencere değil, derttir buharıyla.
Fırınlar un değil, bekleyiş pişirir ocaklarda,
Simit bile paylaşılmaz olmuş, düşmanlık sokaklarda...

Adalet terazisi eğilmiş, vicdan paslanmış terazide,
Hak aranmaz, hak dilenilir artık bu kalın cezaevinde.
Mahkemeler dosya yığar, ama adalet mi?—o bir efsane,
Bir masal gibi anlatılır çocuklara, ama gerçeğe ulaşmaz ki...

Mazlum susar, susunca suçlu olur,
Zalim bağırır, bağırdıkça kahraman olur.
Böyle bir terslik iklimi, akla ziyan bir çark,
Gözyaşı akar kurur, ama zulüm asla ıslanmaz...

İnsanlar gülmeyi unutmuş, tebessüm bir lüks olmuş,
Konuşmak risk, susmak mecburiyet, yaşamak ise borç.
Kiralanmış umutlar, ipotekli duygular içindeyiz,
Nefes bile kira, sevinçler haciz altında gizli gizli...

Köyler yıkık, şehirler gürültüyle harabe,
İnşaatlar yükselir, ama yıkılır insanın içindeki ev.
Bir baba çocuğuna bir çikolata alırken ter döker,
Çünkü her fiyat etiketi, bir ömrün kefaretidir artık...

Dostluklar menfaatle sınanır, merhamet ekranda olur,
Gerçekte herkes yalnız, ama herkesin sosyal medyada dostu çok.
Bir beğeniyle yaşar duygular, ama dokunmaz kimse kimseye,
Bir elin uzandığı, bir gözün dolduğu o eski dünyayı özler yüreğimiz...

Ne kaldı ki? Birkaç hatıra fotoğrafı, bir iki sararmış mektup,
Geri kalan her şey dijitalleşmiş acıların kopyası.
Ama ben umut ederim hâlâ,
Çünkü zulüm ile abat olanın sonu her daim berbat ola...

Bir gün bu fırtına diner,
Bülbüller öter yeniden, sazlıklar başını kaldırır,
Çocuklar oyun kurar, analar dua eder gözyaşıyla değil,
Gök yüzü gülümser, yağmur değil, rahmet iner semadan...

İşte o zaman,
Ben bu karanlık şiirin son dizesine "Işık" yazarım.
Ve o ışık,
Bir halkın yeniden doğuşudur...

Karanlıkta yazdım bu mısraları,
Ama her harfine bir mum diktim,
Her kelimesine bir dua ekledim,
Ve her dizesine umutla mühür bastım.

Çünkü ben,
Bu ülkenin unutulmuş çocuklarından biriyim,
Suskun değil, haykıran,
Yıkık değil, dirilen,
Batan değil, doğacak olan güneşim ben!
Erol Kekeç/10.07.2025/Sancaktepe/İST