Bir yerlerde kırıldı adaletin sesi,
Rüzgâr bile bir süredir soğuk esiyor.
Kimsenin gözyaşı bir başkasına değmiyor artık,
Ve dünya…
Tuhaf bir suskunluğun içinden geçiyor...

Birileri,
Göz göre göre eğdi teraziyi,
Birilerinin gölgesinde büyüdü,
Birilerinin gölgesinde küçüldü gerçek.
Ve eller vardı ,
Kirliydi ama alkış alıyordu.
Diller vardı;
Zehirliydi ama yalanla güzelleniyordu...

Kimse sormadı:
"Neden bu kadar rahat yandık?"
Oysa bir ateş vardı;
Kimse yakmadıysa, kim tutuşturdu o halde?

Sessizlik…
En ağır suçu örten perdedir bazen.
Ve bahaneler…
Zulmün gölgesine sığınmış korkak cümleler.
Ama ne yapsa da insan,
Bir ah’ın izini silemez alnından.
Her unutuş bir yük bırakır geride,
Her susuş bir hesapla yankılanır gökte...

“Onlar önce yaptı,” diyenin göğsünde
Bir çatlak açılır her sabah.
Çünkü kötülüğe kılıf aramak,
Aynı kötülüğe imza atmaktır fark etmeden...

Kimse temiz değildir bu çölde,
Toz, hepimizin ayaklarına bulaşır.
Ama kimisi bastığı yeri ateşe döndürür,
Kimisi ateşe su taşır.
Ve fark, tam da budur işte!

Zannetme ki gizli kalır yapılanlar,
Zannetme ki “niyetim iyi” diye örtülür geride kalan.
Hayat, her ihaneti
Bir mevsim gibi geri getirir.
Ve her mevsim,
Bir bedel gibi sürüklenir ayaklarının dibine...

Gözlerin kapalı olabilir,
Ama gökyüzü görür!
Kulakların sağırlaşabilir,
Ama yerin altı duyar!
Çünkü birileri hayatı kendi cennetine çevirirken,
Birilerinin ömrü cehenneme dönerse,
Orada adalet değil, hile konuşur...

Ve kim ki cehennemi başkası için kurar,
Bir gün onun kapısından ilk giren olur.
Bu yüzden,
Hiçbir kötülük mazur değildir.
Hiçbir ihanetin özrü olmaz.
Ve hiçbir düzen
Mazluma rağmen sonsuza dek sürmez...

Ey okuyan göz,
Ey duyan kalp,
Ey yanan ama susan ruh,
Sen bil ki:
Bu söz sana da söylenmiş olabilir…
Ve bu şiir,
Adını anmasa da
Senin geçmişine dokunuyor olabilir…

Çünkü bu çağrının hedefi yok,
Ama sorumlusu çok!
Ve belki de en acı hakikat şu;
Bedel hep gözyaşına saklanır,
Ve en önce
Vicdanı ölü olandan alınır…

Erol Kekeç/17.03.2025/Sancaktepe/İST