Babam…
Doğarken annesi ölmüş,
İlk nefesini alırken,
O, en kıymetlisini görmeden vermiş toprağa.
Hayatla tanışır tanışmaz bir boşluk açılmış içine,
Ve o boşluk…
Bir ömür dolmamış.

Babam,
Bilmem kaç yaşına kadar deniz görmemiş.
Ama asıl görmediği,
Sarılacak bir anneymiş aslında.
Bir ninni bilmemiş kulağında,
Bir göğüste uyumamış doya doya.
Büyümek değil,
Dayanmakmış onunki…

Süt yerine suskunlukla beslenmiş,
Sevgi yerine sessizlikle büyümüş.
Bir kadının adı anıldığında,
Yutkunmuş hep.
Çünkü onun ‘anne’ dediği
Sadece bir mezar taşıymış.

Gözleri,
Hiç görmediği bir yüze benzetirmiş herkesi,
Bir kadın gülüşü duyduğunda,
İçindeki eksik ağrımaya başlarmış.
Öyle suskun, öyle yarım kalmış ki…
Her cümlesi devrik,
Her duası eksikmiş annesizliğin kenarında.

Denizi ilk kez benim yaşımda görmüş,
Uzun uzun bakmış,
Ve sadece şunu demiş kendi kendine:
“İnsan bazen hiç tanımadığı bir şeye
Ölesiye hasret kalabiliyormuş…”

O deniz…
Ona annesini hatırlatmış;
Uçsuz bucaksız, ulaşılmaz ve sonsuz.
Mavinin gözleri varmış sanki,
Bir zamanlar sarı saçlı,
Kucağı şefkat kokan bir kadın varmış gibi dalgalarında…

Ben büyürken
Gözlerimin içine bakardı sık sık.
Sanki bende
Hiç görmediği annesini arar gibi.
Bir gece dedi ki,
“Evladım, ben gözyaşıyla yıkandım,
Sen denizle yıkan…”

Ben sahilleri gördüğümde
O gözlerini kaçırırdı.
O susardı, ben soramazdım.
Ama bilirdim…
Bir anne yokluğu,
Bazen tüm sesleri boğarmış.

Babam bana mavi bir dünya bırakmadı,
Ama annesizlikte bile adam kalabilmeyi öğretti.
Dedi ki bir gün,
“Ben annemin ismini sessizlikle andım hep,
Sen anılarınla büyüt anneni,
Onun kucağını gökyüzünden indir kalbine…”

Benim babam,
Anne kucağı nedir bilmeden
Bana bir ömürlük sarılma öğretti.
Yıkılmadan yürümeyi,
Ağlamadan acıyı sevmeyi…

Ve bir gün,
Denizin kenarında otururken
Sırtını dalgalara verdi,
Ve fısıldadı:
“Deniz anneme benziyor oğlum…
Yaklaşmak istedikçe uzaklaşıyor.”

Şimdi her martı sesinde
O kadını hayal ediyorum,
Hiç tanımadığım ama babamın içinden hiç çıkmayan o sesi…
Ve biliyorum,
Bazen bir çocuğun içinde
Anneye duyulan özlem,
Koca bir deniz gibi büyür.
Sessizce.
Dalgasız.