Gizli bir odada saklı,
Yalnızca sessizliğin dokunduğu,
Kilitli kapılar ardında titreyen,
Bir anahtar var, adını unuttuğun.

Parmak uçlarınla ararsın rüzgârda,
Ne ses verir, ne ışıldar,
Sadece kalbinin atışı duyar,
Kendi aynanda kaybolan yansıma.

Her kıvrımı pas tutmuş bir zamanın,
Her köşesi unutulmuş bir sırra açılır.
O anahtar ki, ne kapı ne kilit tanır,
Sadece ruhun derinlerinde çarpar.

Gölgelerin oyunu, zamanın esiri,
Sonsuzlukta kaybolmuş bir yankı gibi,
Bulunduğunda da yitik olur,
Çünkü kendinle yüzleşmenin adı bu.

Gizlenmiş bir labirentin haritası,
Kayboluşun ve buluşun eşiğinde,
Bulduğun an yok olur kendin,
Çünkü anahtar, kendi kilidindir aslında.

Saklı duran her kapı, her pencere,
İçinde sığınan geçmişin gölgeleri,
Bir suskunlukta bekler açılmayı,
Ve sen sadece anıların tozunu silersin.

Bir zamanlar senin olan bir sırdır bu,
Öyle bir sır ki, kelimelerden yoksun,
Ancak kalbinle kavrarsın anlamını,
Ve anahtar olur, kaybolan kendin.

HABİB YILDIRIM / BÂİN-İ ADLÎ / LARDES SYMPRA
(9 Haziran 2025)