Ayrılıkla yandım,
Ama vuslata senin adınla vardım
Ve gökyüzü şahitlik etti bu secdeye…

Gökyüzü, o sabah başka doğdu,
Turuncu bir rahmet gibi yayıldı semaya.
Kuşlar kanat çırpmıyordu,
Sanki her biri
Senin gelişini bekleyen sessiz meleklerdi.

Ben ise
Göğe yazdım ilk vuslatı.
Ne bir kâğıt, ne bir kelimeyle
Sadece kalbimle.
Ve oraya,
Sadece senin ismini kazıdım.

Aşkı ilk kez o gün duydum içimde,
Ama yıllardır bekliyordum.
Her dua,
Adını taşıyan bir sabır oldu bana.
Her gözyaşı,
Seni çağıran bir nida.

Ey kalbimin kıblesi!
Ne zaman adını ansam
Semada yankılanırdı ismin
Ve ben bilirdim:
Bir gün gök, Turuncuya boyanacak.

İşte o gün geldi.
Geldiğinde,
Ben çoktan diz çökmüştüm sensizliğe.
Fakat o sabah,
Sen değil,
Rahmetle gelen bir vuslat gibi doğdun içime…

İlk defa sustu içimdeki fırtına
Ve ben,
Adını yıldızların arasına yazdım.
Gökyüzü:
Senin için boyandı.
Bulutlar:
Senin isminle şekil aldı.
Ve güneş bile
Adını şefkatle haykırdı.

Bil ki:
Ben seni sevmek için beklemedim,
Severek bekledim…
Ve her bekleyiş
Kalbimi bir secdeye çevirdi.

Bir gün gelir de
Turuncu bir gökyüzü altında buluşursak
Anla ki o an,
Benim Rabbime sunduğum tüm duaların cevabıdır.

İşte o yüzden
Bu şiirin sonuna bir nokta değil,
Bir “Âmin” koyuyorum.

Âmin…
Ey Rabbim,
Beni bu aşkla imtihan ettin
Ve sabrımı vuslatla ödüllendirdin.

HABİB YILDIRIM / BÂİN-İ ADLÎ / LARDES SYMPRA
(18 Temmuz 2025)