gülmeyi öğrendiğimiz; incir şerbeti kaynayan evlerin
simgesel yazı barındırılmayan
pirketten duvarlarına
kırmızı ama isimsiz kalpler çiziyorduk
o ilk akşamlarda

sırtımızı yasladığımız ihtiyar bozacıların
dikkatvari çığlıkları duyulduğunda
ardımızda boyalı geçmişler bırakarak
kaçışan çocuklardık
geleceği çalınmış karanlık ve kuytu sokaklar da

Uğur Mumcu’nun katili vardı, adı da !
-ki hala meçhul-
ve bulvar kak’larında yaşatmak meşhurdu
Taksim de ölmek kadar
herşey kolay ve zordu

sabah kızıllığında düşünürken
yasaklıydı konuşmak ekmek kuyruklarında
ki aşık olunduğunda bir kıza
kaçak göçek gülebilirdik ancak
ve toplatılmış kitapları bulduğumuz da

kırk yıl hatrı olurdu tek bir satırın
Sabahattin Ali
öldürülse dahi buğusunda orman’ın
ve orman’ın hışırdayan dallarından
emanettir sözü kalemlerin ucuna