Ben seni
Dokunmaktan bile korkarak sevdim.
Tenine değmek,
Bir kutsalı kirletmek gibiydi.
O kadar uzaktın ki
Ama kalbime en yakın sancıydın.

İz bıraktın
Bir bakışınla…
Ne dudak izine ihtiyaç kaldı,
Ne de bir vedaya.
Çünkü sen gittin demedim hiç,
Sen zaten içimde kaldın.

Aşk…
Her zaman kırmızı değildir.
Bazen renksiz bir duadır aşk,
Bazen de
Bir göğüs kafesinden
Uçan Âmin kuşlarının kanat sesidir.

Ve o Âmin kuşlarının sesi,
Hüma kuşunun kanatlarında yankılandı,
Gökyüzünün sonsuz maviliğinde,
Umutları taşıdı, sessizce,
Ve kalbimde
Bir tebessüm açtı.

Ben o sesle duydum seni,
Bir cuma sabahı,
Kalbimin mescidine inen
Sessiz bir secde gibi.

Kavuşmak…
Ne bir buluşma vaktiydi,
Ne de sarılmalarda gizliydi.
Kavuşmak,
Senin varlığını düşünürken
İçimde doğan tebessümdeydi.

Ve ben…
Seni
Bir fısıltıya karışan huzur gibi sevdim.

Ne bağırdım göklere
Ne sustum toprağa.
Sadece dua ettim
Senin adınla…
Ve her dua bittiğinde
Seninle başladım yeniden.

HABİB YILDIRIM / BÂİN-İ ADLÎ / LARDES SYMPRA