Unutmak özgürlüktür;
hayallerimi kısıtlayanı
benim yerime karar verip planlayanı
elimi kolumu bağlayanı unutamıyorum
öyle ise özgür değilim...

Unutmak dinginliktir;
fütursuzca kul hakkıma gireni
hor ve hakir görerek inciteni
kalbimi öldüreni unutamıyorum
demek ki sakin değilim...

Unutmak iç huzurudur;
sadece kendisini düşüneni
hemen unutup sırtını döneni
ben ağlarken güleni unutamıyorum
bu sebepten hiç huzurlu değilim...

Unutmak kendinle barıştır;
kolaylıkla istediği yöne çekeni
ardından kılı kıpırdamadan uçuruma iteni
nerden tanıdım onu dedirteni unutamıyorum
bu yüzden kendimle barışık değilim...

Unutmak yaşama sevincidir;
neşemi umudumu ortadan kaldıranı
bin bir yalan uydurup saf gönlümü kandıranı
hakikatli insan olduğuna inandıranı unutamıyorum
maalesef kalmadı yaşama sevincim...

Unutmak güvende hissetmektir;
yanıma yaklaşıp dost gibi davrananı
kendi sağlam durup ayağımı kaydıranı
bir başıma yapayalnız bırakanı unutamıyorum
artık hiç kimseye güvenemiyorum...

Unutmak mutluluktur;
zorluk görünce içinden bir canavar çıkanı
en ufacık anlaşmazlık olunca sevdiğinden bıkanı
yüreğime köz dökerek alev alev yakanı unutamıyorum
doğmaz olaydım diyorum, mutsuzum...

Ömrümce hep kendimi yedim durdum;
ayrıntılı hatırlayarak acıyla ıstırapla doldum
ne yapayım değişemiyorum, bu en kötü huyum
yedimde ne isem yetmişimde de ben buyum
adeta yaşayan bir ölüyüm, biliyorum...

Sizler benim gibi olmayın sakın;
daima geriye doğru değil önünüze bakın
karanlıkta kalmayın, bir meşale yakın diyorum
saçlarınıza çiçeklerden yapılmış taçlar takın istiyorum
hepinizin kötülükleri şerleri silip unutmanızı diliyorum...

Gülhan Çeliktaş