Bir düş mektebi varsıl gölgelerden sarkan eli yalnızlığın
Sitemkâr bir çiçek mağdur kılındığı kadar hayatın
Rengârenk minvali

Göğe attığı her çentik
Bir şiir bir masal artık düşlerin beyanı
Düşlere düşkün
Düşmez başı öne göğün
En ihtişamlı düğün
Ölümün ertesi
Yanan bağrına denk hayaller
Aşka Rabbine sadık keder dolu kader

Hazan süzgün yüzünde
Elem atıl gölgelerin izinde
Sökün ettiği kadar gerçekler

Sinemde mehtap sindiğim gölgenden uzanan o milat
Aşkla döşediğim her gün her şiire biat
Bir rengin haşmeti

Sözcükler yorgun şair bedbin
Hüzünse geçkin bir kadın gibi beklemekte
Elbet şairin yazacağı en güzel şiiri
Tahayyül eden sadece Tanrı
İzbelerde dolgun
Metruk yüreklerde bıçkın ise eğer ki
Rüzgâr
Matemin bam teline asılı
Bir fısıltı
Bir sitem
Bir alay
Bir çığlık
Göğün de menşei iken sevdalı bulutlar
Aşkla yoğurduğu hamur
Sevgiyle işlediği her kumaş
Ölümün üstünü örten
Yalnızlık ve yakardığı
Bir şiir bir de Tanrı
Tek yoldaşı

Kesiftir bazen hayat
Kekremsi o sessizlik
Kalburüstü özlem
Yandığı yakardığıdır meltem

Öpüşen heceler
Yalnızlıkla örtüşür her vecize
Sökün eden ay ve yıldız ve sitemi
Savurduğu kadar şair özlemini

Öznesi yitik bazen
Diviti bittiği kadar hüzne bandığı kalem
Yangın ertesi
Yolların ötesi
Yalnızlığınsa dolmaz vadesi

Gün geçkin şehir suskun
Hazan’sa göçebe
Aşkın alyuvarları örtüşür
Ak teninde şairin
Bazen sözcükler şakır
Bazen kelebekler uçuşur
Bir günse bir ömür
Ömürden çaldığı her sözcük her beyit her saniye

Kelaynak kuşlarına özenir şair
Gizlediği kadar öznesini
Ne sinesidir suskun
Ne rengidir solgun
Ne de yüreği ve sevgisi geçkin
Geçiştirdiği varsın olsun ömür
Geçimsiz bir sürgündür
Yazmadığında kalem yazmadığında şiir
Yazgısı yazması
Yangını bir kıvılcıma denk düşer
Yâd ettiği mazisi
Yareni Rabbi ve özlemi
Dinmek bilmese de sevgisi
Ulağı kalemi
Uyruğu aşk
Uleması evrenin
Uydusu bilinmezin…