söz bitti ibrahim
her cümlenin sonuna dinamit yerleştirip
ateşe verdim boynumdaki satırı
köz bitti...kor bitti
yalnızca külüm kaldı
kalbim bile dönmedi evine henüz
derimin y.üzüldüğü o mezbahadan



ben sıramı verdim baba
başımı hem önde yıkadım
hem de arkada
gözlerini b.ağladım
ellerini yuğdum ibrahim’in
o kaldı karanlıklarda


sıradan bir taş ağrısı için
kaç kutu ilaç içirdim bu duvara
yüzünde asırlardır can çekişen acıların
şu vakte değin sona eren direnci
ben yarasını böyle bildim böyle sevdim
bir de baharı görmeyen mayıs çiçekleri
ölü güller gibi yan yana sessiz
kral dairesinde biz üçlü p(i)riz


beni yok saymışsın ibrahim
ben öldüğümde bahardı
annem saçlarımdaki b.itleri ayıklıyordu
siyasetin çimentosuyla
dünya kuyruğunu salladıkça
fitne fesat kul hakkı yiyip
helallik isteyen günahkãr günlerin
fidye talep eden kurbanlık satırları
baltaya boynunu vermiş
gönüllü bir imha şiirinde
anasından emdiği sütü
burnundan getiriyorlardı ibrahim’in


hangi rüzgãr attı seni buraya
hangi put, hangi pruva
söz bitti bak! gün bitti
içerik özgün
seyirci üzgün
vaftiz babası olup çıktın yetim imgelerin
bense bir yarayı açtım ve kapattım
üstü kapatılan hesaplar gibi
ortadoğunun kanıyla acınası
buzdağı görünen yerini kalbimin


cümleler boş
tüm acılar içerde
boş koltuklar ağlıyorlar ölümüze
oysa ben öldüğümde
gulan’ın eliaçık tevekküllü
sıradan bir cumasıydı ibrahim
savaş bitince ormanda mahsur kalan
kırmızı başlıklı kız gibi
karşıma dikilen her gölgeyi kurt sanınca
kalbim çarpmıştı milyon defa


annem saçlarımı örüyordu
toprağa bel bağlamış bostan koruluğu gibi
yarı uykulu yarı düşkolik tarakla
babam da şafak vakti her sabah
hücreli evimizin hipotekli düşleriyle çıkıp
ellerinin müdavimi kadim bi sefer tasıyla
elleri boş dönerek yatsıda
etinden sütünden faydalanamadığı o ziftli asfaltları
çimlendiriyordu ilençli ayak tabanlarında


ben gözlerimi yumdum
kutsal sandıktaki güvercin misali
ellerimi kan çiçekleriyle yuğdum
hızır kalbimde tutsak
ve çırpıyor kanatlarını umut
zincirlerini birbirine vurarak


annem de demişti ölünce annesi
başını yıkamış buz gibi soğuk sularda
batan şiiri önce şairi terk eder cancağızım
küllerimi nereye savurdun söyle ibrahim
bırakıp gittin beni bu karanlıklarda


♧m.g♧