Söyle
ne zaman
hangi gecede kaybettin beni
hangi yabancı nefeste unuttun adımı
ben senin adını mıh gibi çakarken aklıma
sen kimin teninde sildin varlığımı

Bil ki bile bile yandım
gülüşünü sığınak sanıp
uçuruma açmışım içimi
meğer kalbin bir mezarmış


Ne gözlerin sadakatmış
ne de bir ömürmüş sözlerin
şimdi anlıyorum
insan en çok sevdiğinden öğrenirmiş
nasıl ölünür ölüm ölüm


Zannetme ki söndürdün titreyen umutlarımı
sadece yokluğun geçiyor içimden
artık hiçbir duada yerin yok
bütün af kapıları kapalı sana
evet
adını kazımıştım dualarıma
şimdi de kazıyorum o adı
kendi içimden
ama bil ki
kimse
ihanet ettiği bir kalbin huzuruyla uyuyamaz
ve ben sana ne lanetler okurum
ne de öfkeyle anarım seni
yalnızca
hak ettiğini yaşa derim
kalp huzuru aradığında
sana hep eksik gelsin dünya
kalabalıkların içinde
en çok kendinden yorul
ve sevdiğini sandığın her bakış
on adım geride dursun senden

Ben seni artık anmıyorum
ama Rabbe bıraktım içimdeki sızıyı
en iyiyi O bilir
neyin yakıştığını senin gibi birine
Pişmanlık denen o maymun kapında oynamaz sanma


Koymadın yüzümde neşe dondurdun gülüşlerimi
Kaç gecenin göz yaşında hançerledin düşlerimi