Hayat yordu beni
Ama en çok da ben
kendimi.
Bir gün değil her gün


Yine bu gece de
yavaş yavaş çöktüm içime.
İyiyim dedikçe eksikdim bir bir
Sustuğumda ise biraz daha azaldım
Kalabalıktım aslında
Çok yere çok kişiye yetiştim
ama en çok
kendime yetişemedim.


Çoğu geceler aynaya baktığımda tanıyamadım yüzümü
Gözlerim hâlâ bana benziyor
Ama bakışlarım
çoktan terk etmiş beni


İçimin odalarına indim her gece
sessiz loş kendi hâlinde bekleyen odalar
Kapısını yıllardır açmadığım bir tanesinde
çocukluğum vardı
Bir köşede kırılmış oyuncaklarım
Diğer bir köşede susturulmuş hayallerim


Gençliğim bekliyordu başka bir odada
inanmış
Sükütü hayale uğramış
Yıpranmış
Belki de birinin geçti demesini bekliyordu



En çok vakit geçirdiğim odam
En karanlık odama girdiğimde
hep bir boşluk karşıladı beni.
Adını bilmediğim, ama
her gece içimde yankılanan bir boşluk.
Duvarlar sessizdi ama
benim kendi iç sesim yankılanıyordu
Kim yordu beni
Neden bu kadar yoruldum ben


Bir köşede hayallerimi buldum
unutulmuş toz tutmuş
Elimi uzattım
Titredi ellerim
Üşüdüm
Çünkü kendimi ne zaman unuttuysam
soğudum her şeyden.


Son odamda bir ayna vardı hep
kırık dökük
Baktıkça
Kendimin kaç halini gördüm orada kim bilir
Bir çoğunu tanıyamadım
Ve en acısı
hiçbiri göz göze gelmedi benimle.



Kendime verdiğim sözleri gözlerimin önünden geçirdim
Yerine getiremediklerimi
Tutamadıklarımı
Kendimi affedemediklerimi
Oysa
Bir zamanlar ne kadar güçlüydüm
Belki de ben öyle sanıyordum
Şimdi sadece sessizim
Söyleyemediklerim keskin bir bıçak
Bu da belki bir güçtür kim bilir
Ya da sadece yorgunluk


Farkındayım
Hayat yordu beni
Ama artık savaşmıyorum
Çünkü anladım ki bu
En ağır savaş
kendi içindekiyle olanmış
Ve ben
çoktan ateşkes imzaladım kendimle

Sadece içimde yaşıyorum.
Çünkü ne anlatacak birini bulabildim
Ne de duymaya tahammül eden bir ben kaldım
Bazen ölmek değil de
yaşamak acıtıyor insanı
Ve ben
artık sadece
yaşarken eksiliyorum.
Artık anladım ki bazı acılar
Konuşulmadığı zaman iyileşiyormuş