.
Goziro(ğ)lu, Avilden, Topal Melit,
Top Amat gibi
bazı emmiler
bize;
“-sen kimin o(ğ)lusun”
“-benim o(ğ)lum olcan mı?” ları geçer
“-benim kızım ol”

etraftan

“-ben o(ğ)lanın desene len,

ay(ı)oğl(u)aycı” da deseler

diğeri hala ısrar eder

“-seni, benim o(ğ)lana alıvırayın”

itiraz etsen de aldırmazlar

hatta taşlasan

.

etraftakilerin kışkırtmasıyla sövsen

kendini “çoğ ayıb-etmiş” bulursun

ama bir yerde keserler,

a(ğ)larsan!

belki vazgeçerler..

bu sefer de

“bir çuvar inciri berbat etmiş olursun”

hayat yaman bir sınavdı..

ağlanırdı.. ağlatırlardı

.

nihayet; acırlar haline de

güya gönlünü alırlardı
“-va(h)! gadınım[1]

ne bileyin.. fisdannı ğörünce

ben seni gız sandıydım” derler
güya severler
ilgi gösterirlerdi

asla vazgeçmezler

çaresiz bırakırlardı..
.
kendimizi ispatlama hırsıyla başlayan,

“gösdert len şeyini”ne varan

arka, kale tarafgirlerimizin kışkırtmasına

“olsa gösderirdi

demek ki yok,

madem o(ğ)lan,

gösdersin” derlerdi

“gösdermezse kelp ola(yı)n inanman”

dayatmalarıyla

“efendiliğimize çamur” bulaştırırlardı

.

“-söğ len bi(r) huna”

galeyana gelip söğmeler arefesinde

babamızın gözleri üzerimizde

surat asık,

kaşlar çatık

bakışlar karanlık, dudaklar sarkık

yumruklar sıkık

“beş gardaş” hazırdı

ne yapsak da zıgıtı yemesek

“iki ucu .oklu deynek”

çanımıza ot tıkarlardı..

.
ve ısrar, ısrar üstüne
şeyimizi göstermeye varan

“benlik”

“kendine gelme”,

“mükellef olma” meselememiz
hatda “erkeklik”

galebe çalma

haklı çıkma mücadelemiz,

ne yapsak yine de yarım kalırdı..

.

[1] gadın / kadın : güzel anlamında, güzel çocuk (oğlan ya da kız değil) kastedilen