saç örgüsünü ve tarağını bir zamanlar solgun tuzlu denizlerde unutmuştu
deli yel esmekteydi
kaybolmaktaydı rüzgarlar ve nehirler akmaktaydı
o vakitler derelerde ördekler vakvaklardı ve kazlar
koşmaktaydı yayan bir yerlere çocuklar
şımarmaktaydı kerpiç evler duvarlar sıvanmaktaydı
kimileri tungsten lambanın ışığında rüzgarı yakalardı
koyunlar sağılmakta kuzucuklar melemekteydi
inekler buzaklarını yalamakta, insanlar düğünlere kaçardı
hayat bayatlarken yeniden doğmaktaydı
her şey bir zamanlar için böyleydi
insanlar sıradan bitip doğmaktaydı
güneşin peşine ayın doğuşuna yatmaktaydı zaman
kimin kimi aramadığı bir vakitler
kader böyle akıp böyle salmaktaydı rengini hicvini
hayat rıhtıma varmakta
sürülmüş başaklar koparılmaktaydı
hallerinden hasretinden çiftçiler
güneş yalamıştı yüzlerini
bırakmamıştı koşmaktı kader
ve hayattı
su içilmekteydi
çeşmenin birinde su doğmaktaydı
gün vurmaktaydı yüzünü
kimin kim olduğunu bilmekteydi zaman
bir zamanlar şark buradan anılmaktaydı