SÖYLE ONA İSTANBUL
Sen gittin gideli
güneş doğmadı karanlığıma

sahildeki dalgalar
döğüşmedi kumsallarla
hiçbir martı konmadı
sahillerine üsküdar’ın

hiç düzelmedi kırılmışlığı kanatlarımın
savurdu beni İstanbul
bir o yana bir bu yana
saldığı gibi loş ışıklı çıkmaz sokaklarına

beni mahkum etti meyhane lere
seni aradım içtiğim şarabın her deminde
hiçbir kadehi yıkatma dedim meyhaneciye
belki rastlarım dudak izlerine diye


cigara çeken evsiz çocukların
misafiri oldum gecelerce
seni anlattım onlara
sitemler yağdırdılar bana
seni İstanbul’a emanet ettim diye

götürün dedim beni
Ihlamur kokulu sokaklara
belki bulurum diye seni orada
yoktun gitmiştin sevdiğim
kalbim koptu yerinden
gözyaşlarım yıkadı benliğimi

ey İstanbul sen ne yaptın ona
nerelere sürükledin emanetimi

ey İstanbul sevdiğimi geri ver bana
avuçlarımda bıraktığım kalbim
kanıyor hâlâ

ne olur İstanbul
ne olur geri ver sevdiğimi bana
günbegün kar yağıyor saçlarıma
zamanın imbiğinden süzülen hayallerim
dağ gibi birikti gözlerimin retinasinda

sevdiğim yok hâlâ yanımda
söyle İstanbul söyle ona
kalbimin atışları durmak üzere
onun dudaklarında
HÜLYA ÇELİK