Kadın olmak zor.
Ayıpların yasakların gölgesinde yaşamak,
Varım ben, yaşıyorum burdayım diyebilmek zor.

Şu olmazolası el alem dedikleri var ya,
Beyaz gelinlik, beyaz kefen dedikleri şey.
Ha..birde babanın şapkasının tereği var tabiki,
Eğdirmemeli o şapkanın tereğini.

O narin omuzlarına öyle bir yük yüklenir ki,
Kadının.
Bazen taşıyamayacak hâle gelir dizleri,
Yığılır kalır bir köşe başında.
Etrafındaki herkes ondan bir görev bekler.

Kimse görmez kadını, anne baba evlatlık,
Vazifesi bekler.
Kocası eşlik, çocuklar annelik bekler.
Bu üçken arasında kaybolur gider kadın.

Her kes olur sadece kendisi olamaz kadın.
Ne zaman geçmiştir aynanın karşısına,
Ne zaman taramıştır saçlarını okşayarak,
Unutmuştur kadın.

Çoğu zaman kalabalıkta yalnızdır,
Karanlığa haykırır nefessiz kalıncaya kadar.
Çığlıkları gecenin kulağını sağır eder.
Ama kimse duymaz feryadını.
Gözyaşları çarpar zamanın yanaklarına,
Unmutları ıslanır, tuzu alınmış tadı çalınmış,
Güzyaşlarında.

Evlat, anne, kardeş ve eş olduğumu unutun,
Sadece beni görün.

Ben kadınım...
Güçlü göründüğüme bakmayın,
Yıkılmışlığımı gizliyorum aslında.
Sarp kayalar arasındaki bir nergis gibiyim.
Ben değerli bir mücevherim Cevâhir olanlar,
Bilir beni.

Ben, engelsiz yollarına, aşılması zor engeller,
Koyduğunuz, yaşadığına bin pişman ettiğiniz,
Bir kulum.
Görün beni artık, ben sadece kadınım.
Sadece kadın.

...... Meryem Keskin......
......09.06.2024.........