Sen benden çok uzaksın; bense sana meftunum,
Bilirim bana olmaz rağbetin Hazan Hanım.
Birkaç gündür sessizim, birazcıkta mahsunum,
Senin ise pek çoktur lezzetin Hazan Hanım.

Yorgun, argın gönlüme seni sordum dün gece,
Dilim aşkı zikretti hem harf, hem hece hece.
‘Hazan!’ dedi ve sustu... Bilinmez bir bilmece,
İstemeden çekerim zahmetin Hazan Hanım.

Bir tatlı gülüşüne duyarken hayranlığı,
Ben sende hissetmiştim yok olan insanlığı.
İşte o an kalbime, battı sevdanın tığı,
Sen gülerken gönlüme hükmettin Hazan Hanım.

Duysam nazlı sesini sevincimden uçarım,
İşte bazen bu yüzden senden biraz kaçarım,
Derbederim inanki, bir perişan naçarım,
Bak yine de çekerim hasretin Hazan Hanım.

Sonra kendi kendime veririm teselliyi,
Derim ki; ‘Kim ne yapsın senin gibi deliyi?
Ben Böylece kalbimde silerim tecelliyi,
Senin benimle olmaz ülfetin Hazan Hanım.