Bu şiir, Abdurrahim Karakoç’un Dedem Korkut’a dilekçe adlı şiirine yapılmış bir naziledir.

Şimdi sıra sende Karakoç üstad;
Uyanda, iffetin haline bir bak!
Bilmem duyulur mu, bu sessiz feryâd?
Toplumda, izzetin haline bir bak!

Mü’minlik vasfını çoktan yitirdik,
Haya duygusunu yedik, bitirdik,
İslâm’ın namına halel, getirdik,
Şu sefil ümmetin haline bir bak!

Sokaklar, bizlere oda dediler,
Kıç açma adına, moda dediler,
Zina, ruhumuza gıda dediler,
Ayşe’nin, Ahmet’in haline bir bak!

Doğru, güzel dedik yanlışa gittik,
Ahlaken tükendik, böylece bittik.
Yastık yoldaşını fenomen ettik,
Namlının, şöhretin haline bir bak!

Haysiyet çiğnendi, edildi yaygı,
Kalmadı kimsede birazcık kaygı,
Zannımca toplumda kalkmıştır saygı,
Sen hele, hürmetin haline bir bak!

Bunların haberi, gelir ulaşır,
Korkarım pislikler, bana bulaşır.
Hoca zina yapar, sarhoş dolaşır,
Ezanın, kametin haline bir bak!

Hep olduğu gibi mazlumdur vatan,
Dün vatan uğruna, toprakta yatan,
İnleyip, diyor ki; “Ey toplum utan!
Çekilen zahmetin haline bir bak!”

Dolunca şehirler, boşaldı köyler,
Normaldir diyorlar, bu gibi şeyler,
Herkes sefasında, hep keyif eyler,
Sılanın, gurbetin haline bir bak!

Aslında diyecek çok fazla şey var,
Diyemem, her yanda yaralı bey var,
Üstelik hepsinde, bir de hey hey var,
Beylerde kuvvetin haline bir bak!

İşte böyle çağımızın sistemi,
Kabahat altta mı, yoksa üste mi?
Sen öldün, kurtuldun Karakoç emmi;
Yaşayan milletin haline bir bak!