Söylediğim hiçbir kelime yeterli gelmedi içimdeki seni anlatmaya sana
bir bakışınla susmayı öğrendim
konuşsam suç sayıldı döküldüm parça parça
ama sessizlik
sessizlik daha çok anlattı beni sana
ellerin uzanamadığım bir düş gibi
yine de avuçlarımda eksikliği var
bazı geceler adını anmadan ermiyor sabaha




Sokak lambaları seni düşlerken her an biraz daha soluyor gibi
şehrin kalabalığında en çok senin yokluğunla karşılaşıyorum
her şey biraz sen
biraz imkansız
bazı sabahlar güneş doğmadan uyanıyorum
sanki sen varmışsın gibi başucumda
gözlerinle uyanacakmışım gibi bir yalana sarılıyorum



Hiç gitmemişsin gibi davranıyor kalbim
kapı aralığında bekleyen bir umut var hâlâ adımlarını duyar gibi oluyorum bazen
ama gelen hep sensizlik
çay demliyorum mesela
iki kişilik
bir hep eksik
hep sen
dışarısı rüzgar soğuk ama en çok zaman üşüyor içimde
Bir atkı bile sarmıyor artık sensizliği



Ne zaman döneceksin bilmiyorum
belki de hiç dönmeyeceksin
ama ben her gece seni biraz daha sevip biraz daha kaybediyorum
ve bazen düşünüyorum
acaba sen de beni
bu kadar özlüyor musun?
bir şarkıda, bir rüyada,
hiç tanımadığın bir sokakta
aklına düşüyor muyum aniden?
yoksa sadece ben miyim
geçmeyen bir hasretin ortasında
sana dair her şeyi
tek başıma taşıyan?

şimdi susuyorum...
çünkü kelimeler yorgun,
çünkü sen yoksun.
bu şiir bitiyor belki,
ama içimde sen
hiç eksilmeyen bir sızı gibi
hep devam ediyorsun
ve ben,
seni unutmak için değil,
sevebilmek için
her gün biraz daha unutur gibi yapıyorum