0
Yorum
0
Beğeni
0,0
Puan
70
Okunma
Ey gönül,
Bak ve ibret al
Yere düşen kurumuş yaprağa…
O da bir zamanlar
Yüksekte dururdu,
Rüzgâra hükmeder,
Göğe yakın sanırdı kendini.
Bir dalda,
Yeşilin en canlısıydı belki,
Güneşle konuşur,
Yağmurla gülüşürdü.
Toprağı uzaktan izler,
Kimi zaman küçümserdi bile…
Ama vakti geldi,
Mevsim döndü,
Ve dal onu salıverdi sessizce.
Rüzgâr,
Eskiden taşıdığı yaprağı,
Şimdi sürükler savurur.
Ey gönül,
Gör işte…
Ne kadar yeşil olursa olsun bir yaprak,
Sonu hep topraktır.
Ne kadar yukarıdan bakarsa baksın,
Bir gün herkes
aynı yerden selâmlaşır dünyayla.
İbret al ey kalbim…
Bugün yüksekte olsan da,
Yarın bir rüzgâr yeter seni yere sermeye.
Ve unutma:
Toprak,
Her düşenin son sığınağıdır.
19.05.2024
