Düşmeseydik,
Nasıl öğrenecektik
Elimizden tutmayanları?
Kimse düşenin yanında kalmazmış,
Yük hafifken omuz çok,
Yıkılınca gölge bile terk edermiş.
Meğer ne kalabalıkmış çevremiz,
Ayaktayken.
Gülüşler bol, sesler yüksek…
Ama yere düştüğümüzde
Bir sessizlik çökermiş
Tanıdık yüzlerin ardına.
Düşmeseydik,
Bilmeyecektik belki
Bir tebessümün sahte olduğunu,
"Yanındayım" diyenin
Yalnızca yakında olduğunu, içinde değil.
İyi ki düştük…
Çünkü o zaman anladık,
Kim kalıyor, kim kaçıyor.
Kim bir "nasılsın?"ı içten soruyor,
Kim sadece susuşunu izliyor.
Düşmeseydik,
Gücümüzün nereden geldiğini de bilmezdik,
Kalkmanın ne kadar kutsal olduğunu da.
Ve en önemlisi…
Yalnızken bile ne kadar tam olduğumuzu
Göremezdik aynada.
Şimdi…
Elimizi tutmayanlara teşekkür vakti.
Çünkü biz,
Onların yokluğunda öğrendik
Kendimize yetmeyi.
23.12.23