Gariptir…
Kendi aynasına bakmayanlar,
Başkalarının camındaki lekeyi konuşur en çok.
Kalbiyle yüzleşemeyen,
Dillerini kılıç yapar,
Ve keser…
Bir başkasının yarasını yeniden açar.
Gariptir…
Kendi düşüşlerini unutup,
Başkalarının sendeleyişine kahkaha atarlar.
Vicdanı susturulmuş bir iç sesle,
Yargılarlar, bilmeden, dinlemeden…
Sanki tertemiz geçmişler gibi hayattan.
Kendi hatalarını örterken kalın perdelerle,
Başkalarının en ufak gölgesini
Güneş altında sergilerler.
Küçük bir kusuru büyütüp,
Kendilerini büyük sanırlar.
Oysa bilmezler…
Büyüklük, sessiz affedişte gizlidir,
Bağırarak değil,
Anlayarak konuşur gerçek insanlık.
Gariptir…
Mutlu olamaz içiyle barışmayan,
Ve kendiyle kavgalı olan,
Hep bir başkasının acısından teselli arar.
Çünkü kendiyle yüzleşmek cesaret ister,
Ve o cesareti olmayanlar,
Başkalarının hatalarını süsleyip
Kendi utançlarını gömer derinlere.
Gariptir, evet…
Ama böyledir dünya.
En çok konuşan,
En az bilen olur çoğu zaman.
Ve en çok yargılayan,
En az sevmiş olandır.
21.01.21