“Ben buradayım,” dedi,
Paslı bir kapının arkasında,
Sırtında sızlayan bir yıldızla.
Ve yüzünde
Bir zamanlar var olmuş hayatın yankısı,
Gözleri, geceye bakan bir deniz feneri .

“Güldün mü sen bana?” diye sordu.
Sıcak bir ten gibi geçti rüzgâr,
Bütün duvarlar konuşuyordu artık onunla.
Bütün sokak lambaları devriliyordu
İçindeki o eski şarkıya.

“Bir kadının içinde kaç gece saklıdır, bilir misin?
Sadece içimdeki çığlıkları hissettim geceleri.
Her gece bir başka ölüme uyanmak gibiydi"
Sonra, sesi geceye karıştı,
“Ya kaç gölge büyütür kendi yalnızlığında?” dedi.
Kendi kendini kanatlarında taşımış,
Göz alıcı bir kuş gibiydi.
Ve gördüm, göğsündeki hayatın parmak izlerini.

“İşte buradayım,” dedi, derin bir sessizlikle.
Adını söylemeden geçip giden bütün sevgililere,
Kırılmış bütün saatlere,
Ve sır tutabilen aynalara seslendi:

“Ben buradayım.”