Şehir, geceye ağır bir sessizlikle bürünmüştü. Yağmur, kaldırım taşlarını usulca yıkıyordu. İki insan, iki yarım, zamanın içinden süzülerek bir masalın içine düşmüştü. Onların hikâyesi, ne eskiydi ne yeni… Zamana inat, sınırları aşan bir aşkla yazılmıştı.

Birbirlerine ilk defa dokunduklarında, dünya durdu. Bir kelimenin anlamı değişti, bir gözün rengi başkalaştı. O an, her şey eksiksizdi. Ne bir fazlalık ne de bir eksiklik…

Fakat aşk, her zaman zamana direnemezdi. Onlarınki de bir siyah beyaz film gibi, en güzel yerinde noktalanmak zorundaydı. İkisi de bunu biliyordu. Ama yine de sevdiler, öyle ki denizler avuçlarına sığdı, suskunlukları en büyük şiir oldu.

Sonunda yollar ayrıldı. Ama bazı aşklar mühürlenir; ne zaman siler ne ayrılık unutturur. Çünkü aşk, ne kadar kaybolursa kaybolsun, bir gün mutlaka sahibini bulur.