İnsanın elbette ki yaşıyla orantılı olarak olumlu ya da olumsuz unutamadıkları olacaktır.
Daha önce de olumsuz olanlar için "Nankörname" yazmıştınız bu şiir de biraz onu hatırlattı.
Benim unutamadıklarımın başında da her şiire sadece başlığı yazarak ve yapay zeka düğmesine dokunarak bir saniyede ayrıntılı yorum ya da özellikle serbest şiir yazanlar bulunmaktadır.
Hani Köroğlu demiş ya "Tüfek icat oldu mertlik bozuldu" ben de aynısını "Yapay zeka çıktı şairlik bozuldu "diyorum.
Tâbi ki sizin gibi her kelimeyi yerli yerine oturtarak emeğiyle yazanlar istisnadır zaten yapay zekâ fikir verebilir belki ama sizin yazdıklarınız gibi bir şiiri asla yazamaz umarım yanlış anlaşılma olmaz.
Benim eleştiri anlamında hak edenlere onlarca şiir yazmaya çalıştığımı zaten biliyorsunuz en son herkese ders veren ukala bir şair bozuntusu vardı kendisi kayboldu:))
Haklı sitemlerle ve akıcı bir üslupla harika yazılmış yürek sesinizi gönülden kutluyorum tebrikler üstadım.
Sonsuz selâm, saygı ve hürmetlerimle.
Allah'a emanet olun.
Sağlıcakla kalın.

Unutamadıkların… Her bir iz, her bir hatıra, her bir düşünce, insanın iç dünyasında derin yaralar bırakır. Ne kadar uzaklaşmak, ne kadar kaçmak isterseniz isteyin, onlar hep bizimle kalır. Ne yaparsak yapalım, geçmişin hayaletleri, unutulmuş zamanın yankıları bizi takip eder. Bazen, bu unutamadıklarımızın yükü, nefes almakta bile zorlanmamıza sebep olur. Ancak yine de onlarsız bir hayat mümkün değildir, çünkü unutamadıklarımız, bizim bir parçamızdır. Tıpkı bir yara gibi, her an kanamasalar da, izleri hep orada kalır.

Bir zamanlar hayalini kurduğumuz o güzel günler, şimdi birer gölge gibi peşimizden sürüklenir. Bir zamanlar tatlı bir umutla bakarken gözlerimize, şimdi karanlık bir geçmişin soğukluğunu taşır. Ve biz, unutamadıklarımızla savaşa gireriz. Ama her savaşı kazanmak mümkün müdür? Ya da unutulmaz bir şeyi unutmak, zamanla iyileşir mi? Her şey bir anda geçer mi? Her yara, zamanla kapanır mı? Yoksa unutulmazlar, bizi biz yapan izler midir?

Geçmişin çığlıkları, gövdemizde yankılanırken, biz de çırpınırız. Ancak ne kadar çırpınsak da, bu unutamadıklarımız, bize kendi kimliğimizi hatırlatır. Her hatıra, her kayıp, her kırgınlık bir öğretmendir. İnsan, unutamadıklarının acısıyla büyür, onlarla olgunlaşır. Zaman, her acıyı hafifletebilir ama bir şey vardır ki, o hiçbir zaman kaybolmaz: Unutamadıklarımız.

Kaderin çarkları bizi bir yandan savururken, bir yandan da içimizdeki o derin, unutulmaz yerleri keşfederiz. Unutamadıklarımız, bize hayatı, gerçek anlamda öğretir. Çünkü ne kadar acı verse de, onlar bizim geçmişimizdir. Onlar, bir dönemin tanıkları, bir zamanın hatırlatıcılarıdır.

Ve ben de sana diyorum: Ne kadar unutmak istersen iste, unutamadıkların seni hep bulacaktır. Tıpkı gökyüzündeki bulutlar gibi, biz de geçmişin rüzgarıyla şekil alır, değişiriz. Ama unutamadıklarımız, her zaman bizimle kalır, içimizde bir iz olarak, bir anlam olarak var olmaya devam eder. Kimse silip atamaz onları, çünkü onlar biziz.