Tavanı olmayan
gri göğe çarpıyor nefesim
İçime sızan karanlığın
ellerini çekiştirip
Çıkmaz sokağında
volta atıyor gözlerim
Uzun sözlerin nü noktasında
esaretine esirken heveslerim
Boylu boyunca uzanan toprağı
güneşe öksürüyor harflerim

Kimdim ben ...

Hiçliğin karnında
hangi nehirin kuruyan diliydim
Hangi yıkımın, enkazın
uç vermeyen yarasıydım
Bakmayın öyle iri ve boş sözlerle
savunması olmayan bir yolcuyum
Kah ağlayan, kah gülen gözlerle
anlam yolunda kendine dönen
karınca istilasına bıraktım kalemimi

Kalemim mi ??
izahı olmayan cümleyi..
boş verin, yormayın işte

Biraz deliyim, çokça kendim
Künyesinde isyan ateşi tutuşturan
aklı selim bir divaneyim
Yo yoo...
Mecnun’un çölünde Leyla değilim
Kavrulmuş satırların susayan serabıyım
Buruşmuş sayfaların savrulan külüyüm sadece...

~°~
~°~
~°~