“çılgın ama üşüyordu. Biliyordu ki artık gecikmişti…”

Ve o an bir şiir can verdi kollarımda:
—ki iki ayrılıklı beden karşılaşmıştı bir kere,
Denizde dalgalar çılgınca sevişiyordu…
Martılar köpüklere Fransız öpücüğü kondururken,
Bil ki ölümün en çılgın karşılaşmasıdır-bu yalnızlık

Öyle ya, aslında sırasında güzeldir acının kanlı gözyaşı da
Ve uzun bir hikâyesi vardır her yitik sevdanın da,
Hayali bir düşse ayrılıklı saatlerin ve birde düşülmüşse,
Bil ki ölümün en anlatılmaz yazgısıdır-bu alfabetik çizgiler…

—aşka değil yokluğuna sataşıyorum/ biraz hakkım var buna!

Hayatı sürdürmeye yarar-yar’a bakış…(bence öyle ama)
Ve bir ömrün özetidir-nerden bakılırsa…( ya sence?)
Şimdi “sen” fırtınası dinmemiş kuşatmayken kozmosta,
Çırpınır yüreğim asi bir bıçak darbesiyle, bu kez ölmem.
Bil ki dostluk yaratanın vefasıdır-unutmam-unutturmam…