Göç yorgunu bir gece
Düşler haritasız
Yarım yamalak
Bir Kent bırakılmış arkada
Zaman gelir adını bile unutur Ìnsan

Yastık taş olur mülteci uykuya
Yorgan hırçın bir rüzgar
Toprak soğuk
Gökyüzü suskun bir tanık
Bir sınır geçer rüyada
Eller taşır çocukları düşlere

Deniz dalgasında umut
Hep biraz eksik
Hep biraz uzak
Ev mi bu, Gökyüzünün altı?
Yoksa bir tür hapishane mi?

Anılar kemirirken geceyi
Yıldızlar kayıp mı, sayıp mı?
Rüzgarın fısıltısı kulaklarımda
Uzaktan gelen bir çığlık

Adını bilmediğim yerlerde
Bana ait olmayan sokaklarda
Bir uyku arıyorum bana yabancı
Gözlerimi kapatıyorum
Kapkara bir hüzün sızıyor içeriye

Bir yuva mı hayal etmeli şimdi?
Yoksa hayalleri bile
Bırakmalı mı geride?
Bir sınır çiziliyor rüyalarıma
Ayak izlerim yarım kalıyor kumlarda

Bir dil öğreniyor çocuklar
Sürgünün sesinde büyüyor şarkılar
Acının rengi boyuyor her rüyayı
Denizin mavi örtüsünde
Birer mezar taşı gibi
Yükseliyor dalgalar

sevay