Bir çocuğun çıkaramadığı
ses olmak zorundasın,
o susar sen
susma...

Bu Ülke de kayboldu çocuklar
Ne bir iz bıraktılar, ne de bir ses
Rüzgarla savrulan yapraklar gibi
Düştüler bir bilinmezin içine

Anneler fısıldar dualar
Babalar yürür sessiz adımlarla
Bir sabah gittiler, dönüşsüz
Kaldı arkalarında eksik cümleler

Bir renk yok, bir ışık yok
Sadece solgun anılar
Gözler ufka bakar
Bir umut, bir haber bekler

Çocuk kayıplar Ülkesi burası
Ne bir adres var, ne bir harita
Yüreklerde derin bir yara
Sonsuzluğa karışan bir hüzün

Bir sabah çıkıp gitmişler
Ne bir veda, ne bir iz
Kaldı geride boş odalar
Sarı solgun oyuncaklar

Gökyüzü gri burada
Geceler derin, soğuk
Zaman durdu onların gidişiyle
Yüreklerde ince bir sızı,korku


Çocuk Kayıplar Ülkesi burası
Ne bir başlangıç, ne bir son
Yalnızlığın hüküm sürdüğü
Yüreklerde büyük bir boşluk

Çocukların kaybolduğu
Sessizliğin yankılandığı bir yer
Çocuk Kayıplar Ülkesi burası
Umutların yeṣermediĝi,gözyaṣların dinmediği

Bu ülkenin haritası yok
Yolları belirsiz, sokakları suskun
Her kapı kapalı bir hayale
Her pencere derin bir boşluğa açılır

Sessizce yürür gölgeler
Her adımda biraz daha kaybolur hayat
Zaman burada durmaz
Sadece bekler, yalnızlığın koynunda



Çocuklar kayboldu sessiz bir gün
Her gece bir ağıt burada
Gözyaşları akar geceye doğru
Bu Ülke unutmayı öğrendi

Çocuklar kayboldu sessiz bir gün



sevay