Kaç kez ağladık bilmiyorum.
Kaç kez yanıldık ve kaç kez,
Yara aldı çaresizliğimiz?
Acımızın eşiğini aldı bizden savaşlar.
Boğazımıza asılacak ipler,
İçimizde yere döküldüler
Bir parça korku kaldıysa,
Karanlıkta yolumuzu bulmak için,
Gözlerimize sürdük.
Gideceğimiz yere odaklanırken,
Nereden geldiğimizi,
Ne için mücadele ettiğimizi unuttuk.
Özledik...
Öyle özledikki, neyi özlediğimizi unuttuk.
Yarınların hayallerini dün kavurup yedik.
Bu gün?...Bu gün yok...
Yok olan ne diye sorulacak olsa,
Ben yok, Sen yok, Biz, yok...
Bu aşinalığın izahı yok...
Bittiği söylenirken savaşın,
Kocaman dumanlar var içimizde.
Ufacık hayatlar bir mangal düzeninde.
Özledik huzuru, barışı... özledik de,
Bitirmeli artık bu hikayenin anlamsız savaşını.
Bir iğne değdiğinde elimize,
Canımız yanmalı.
Acının eşiği tüm insanlıkta bir olmalı...