Bensizliği sorguladım dün
Gelişine düşüncelere daldım
Yalınayak, kimsesiz ve çaresiz
Yollara düştüm.
Yıllanmış bir evin hayalinde
Delirirken, karşılaştık
20 yaşında kendim ve 35 yaşımda ben,
Dertleştik biraz.
Görünmezliği eleştirdik kendimizce.
Onun elinde gençlik,
Bende tedirginlik.
Ben nasıl bulurdum onun kaybettiklerini
Oysa Günümü çalan , onun sevdikleriydi.
Şimdinin kimsesizliğide onun eseri.
Tartıştık epey, o genç, güçlü ve hırslıydı benden,
Üstelikte çok bilmiş,burnu havada gençlerden.
Ruhu da gözükmüyor üstelik
Anlamasını beklemiyorum
Ben, bana daha çok benziyor gibiyim
Bundan ona bahsetmeden
Ayırmak gerekir bizi
Boğazımı sıkacak diye korkmuyorum
Kim bilir neler yapar bu serseri
Halbuki kendimden kaçmışım ben
Ve bu onun yüzünden...
Bir dost yarası gibi geçti
Koca ömür...
Susmaktan yere düştü
Dilimin kangren olmuşluğu
Çilingir hassaslığıyla
Neşter vurdu ellerim
Derdimi dinleyen akıl dağıtır
Dert anlatmıyordum oysa
Derman diye haykırmadan
Bakıyorum öyle, kahrolmuşçasına
Sözü sadece kulak mı duyar?
Mümkün değilmidir kalple dinlemek.
Yada...
Bir bakışla devrilmelimiydi dağlar
Sanırım,
Kalp sağırı duymuyor
Yoksa onca kalpsiz arasında
Kulaksız mı kalırdı sözcüklerim