Ömür...dalgasız denizler gibi düşledim onu hep ve muhtemel kendi kıyılarını nasıl dövdüğünü kimseye göstermediğinden... suç bende. iklimler kaybettirdim bir zaman elbet yaramı sarma derdindeyken. onu hiç düşünmeden... utandım sonra. utandım kendimden kendi yaram dediğim gelinen günde hiç de yara gibi durmadığından yüreğimde. sonra bir uzak yıldız. daha parlak olsa da öyle güvensiz. hakkı... sonra şiirde dize, sonra bir garip esinti. göğümden gözlerime... noktada sessizim. ıssız... işgal altındaymışım gibi üstelik kök yakalasın toprağı diye beklerken. ışık düşürdüğüm karanlıkta, seni düşünüyorum. Ömür... özgürlük gibi ki seni başka biçimde düşünemediğimden. bir çocuğa sayıp sarsan o sana en yakışan sesinle, sarsan seni mutluluğa sayan renkli denizlerdeki gemiyi... |