yokluğun ayakkabılarını karanlığa bırakıp giden beklenmedik bir misafir gibiyim
Kendimi kendimle ağırlıyorum
Denize sürüp yüzümü dilimi tuza baniyorum
Zamanı kıstırıp tenha da gecikmişliğimi sorguluyorum

Doktor ne zaman gelir süleyman
Doktorluk bir durum yok bu saatten sonra pansumancıya duyduğun minnettir aşk

sesinin
kalabalık kabilesine alınırım diye
ayinlerinden yedi defa tavaf edildi suretim
yorgun bir ağrının hikayesini alınınca gökten
yedi evvel öncesine
yedi evvel sonrasına
sırtından inkarı dudağıma bırakılan bir ilmikti gözleri

aklımın imamesine sahip çıkamıyorum
gülümsediğinde bilmediğim lisanın

bir lala endişesinin söyleyemediğin telefuzundayım
sin ile ema arasında durdurulan seyyahın kitabından düştüm
gözlerinin çekik hikayesine
kaşlarını kaldırdığında
siyahına dargın
bir fiil imlasına kızgın kırgın gibi
aklımı yorup
deviriyor cümlemi sözüne

dudaklarımda biriken şiirim çürüyor
doğmadan düşen bir cümlenin yasından kalkıyorum kendime

siması tanıdık bir secdenin yüzünden silinince yüzüm

dizlerimle papuçlarım arası mesefeleri kısıtlıyorum
topuklarımın yol dönüşlerini saymaz isek
iklimin kendine ihbarını ele alabilirdik

fakat kehanete göre elleri zincirli
saçlarında çöl yanıkları biriken
dudaklarında aşk çürüğü bir ben taşıyan
bir kadın sözünü alıp dilime
yedi fetva ile yedi kabileden
dua dilenmem lazımdı

yedi üryana
yedi inkara
yedi tanrıya
bölüp avuçlarımı
tövbeye düşmeliyim
sima sına benzediğim
bir şiirin dişlerindeki dolguya otururken

kavuştak yapıp bir mısrayı
ahalinin narasına sürmeliyim dilimi
yedi evvel önce
yedi evvel sonrasına
doğa bilsin diye dudağımdaki şiir..




şimo
sinan şeker
KÜL Sürmesi