Yalın ayak çıksam gönül dağına
Çıkıp da izimi arar mısın yar
Destur deyip girsem ömür bağına
Bakıp da sızımı sarar mısın yar...


Hasretin belini bölsem ikiye
Otursam yadında kalpten sekiye
Halim ahvalimi nicedir diye
Sıkıp da elimi sorar mısın yar...


Neyleyim gönülsüz başın tahtını
İflah etmez meşkin yelken yatını
Deseler ömrünün elzem kadını
Akıp da özüme dolar mısın yar...


Seher vakti sarsam ince belini
Dersem ağ göğsünden gonca gülünü
Yüreğinden kopan aşkın telini
Takıp da sazımı çalar mısın yar...


Nakşetsem kalbine meşkin kodunu
Eylese de diller dedikodunu
Şu hira gönlüme aşkın odunu
Yakıp da közüne dalar mısın yar...


Irak diyarların hanı hancısı
Kıvratıyor kara bahtın sancısı
Harmanlansa elem keder acısı
Yıkıp da yüzünü solar mısın yar...


Sırtımdan vurdular candan severken
Uğruna ölmeden kefen giyerken
Sevgiden ziyade hep saygı derken
Çıkıp da sözümü eler misin yar...


Kırıldı gecenin en körpe çağı
Dehlizi eritti kürekte yağı
Yerle bir olurken güvenin dağı
Çakıp da çözümü güler misin yar...


Yıkıldı otağın orta direği
Büküldü oba nın demir bileği
Yaradana yazsam senli dileği
Atıp da tezimi siler misin yar...


Bin badire gelse sefil başına
Katık et sevgiyi yavan aşına
Çomak soksa felek her dem işine
Kapıp da özümü böler misin yar...


Rus ruleti oynar kader solumda
Yaşayıp giderken kendi halımda
Can verirken Nazo iki kolunda
Yatıp da dizime çiler misin yar...

《Nafize》