Annem orfoz
Sesimi astım surlarına
Keskin çiçekli gözlerinle Sustum en ince yerimden Kanadım kuruyarak Bu gökyüzü kör göğsüme Yorgancının ölükleşen ağırlığı Uykusunda avaz avaz Gidon izi ellerimin sabiliği Düşegördüm ben Orfoz kadar denizim Kelepçeli uskumrularla Özgürüm işte sessiz Taşlara tıslayan vahşetimle Yangın yeri eve giden patikalar Saçını tarayan umursamadan Pencereden gülen yağmur Arsız hayasız gümbürtü Kalbimi kuran motorlar Şehir gerinip uykuya Uymasın mı |
bazen bir satıra takılıyorum böyle
ya da demir atmak gibi şiir denizinde