Dökülmesin
Parçalar toplardı gözleri bir yaz gülünün kibarlığından.
Geçmişi, geleceği, çığlıkları, korkuları, arzuları... İnsan neden yaşar dedim ona, ne için yaşar insan? Aşk mı? Kahkaha atarım. Küllerim yatağına dökülmesin diye. |