Gidiyordu müminler, hicret emri gelince
Aştılar uzun çöller , hem gündüz hem gece
Bu yolculuk onlara, bir seyahat gibiydi
Çekilen meşakkat ,neşe ,sürurdu sanki

Yıllardır aşk oduna yanan , aşıkmışcasına
Aşıyorlardı uzun çölleri ,maşuka kavuşurcasına
Öyleydi elbet ,koştular gerçeği bulmak için
Terkediyorlardı her şeylerini ,bir tek olan hak için

Acıkmış midelerle, bitap düşüp gidiyor
Bu haldeyken bile ,hakkı tesbih ediyor
İnanmışlardı onlar,rahmetin zahmetle olduğuna
Hakkın rızasınına ancak ,bu yolla kavuşulduğuna

Hicret :hak için göçmek, hak için koşmaktı
Anlamıştı sahabe onlarda bunu yaptı
Peygambere inanıp buyruğuna uydular
Her şeyden vazgeçerek, bu yola koyuldular

Böylelikle başladı , ehli iman, ehli küfür davası
Medine olmuştu artık, İslamın tek kalesi
O kalenin burcundan, fezâya yayılan ses
Haykırıyordu şunu, Allah’a inanın yâ eyyühennâs

Hem taarruz ettiler, hem ettiler müdafa
Bu imanla başladı ,mücâhidler cihada
O coşkun sel önünde şaşırmıştı kâmeler
Bozulup acze düşüyor ,oluyorlardı heder

Onlar aşıktı ölmeye, hem hak için öldürmeye
Sabırsızlanıyorlardı , cemâlullâhı görmeye
Bu imanla çıkıyor , mücâhitler sefere
Ne anlasın bu iman ,bu azimden kefere

Bu safhaya gelinceye dek çok çekti ashab
Kimse tutmadı ellerinden ne yazık heyhât !
Düşe kalka vardılar hedef ve gâyelerine
Göçtüler bu diyardan ,ebedi alemlerine

Geride bizler kaldık , artık bizimdir bu dava .
Sahip çıkmazsak eğer , şefaat etmez bizlere ,ol Habibi Kibriya.