DOKUN DA AĞLAYAYIM
Dokun da ağlayayım; ayıpsa bana ayıp.
Gözyaşı utancıma, bırak, talip olayım. Hüznümü anlatayım dertleri bir bir sayıp. Omzuna yaslanarak bir huzurluk kalayım. Dokun da ağlayayım; ayıpsa bana ayıp. Yorgun bir ok gibiyim, aşk yayında gerilmiş. Atılmak istiyorum gurbetten de uzağa. Ben de bir candım oysa duygularla örülmüş; Serçe kalbime kıyıp düşürdüler tuzağa. Yorgun bir ok gibiyim, aşk yayında gerilmiş. Üzülme deme bana; üzülmek istiyorum. Kurban ettim geceyi, sabaha gömeceğim. Dağlar üstüme çöksün; ezilmek istiyorum. Acımı son damlaya iştahla emeceğim. Üzülme deme bana; üzülmek istiyorum. Tesellisiz, öylece, tek bir cümle kurmadan, Sadece dinle lütfen; bakışların da sussun. Gönül kapımı kırıp, suçum neydi sormadan, Gam çekmem, cellâtlarım şafak vaktinde assın, Tesellisiz, öylece, tek bir cümle kurmadan. Sinemde bir hançer var; çıkarma orda kalsın. Benliğimi kaplasın tütsüsü efsunların. Zehrini akıtarak damarlarım boşalsın, Emsalsiz nişanesi o en mesut anların. Sinemde bir hançer var; çıkarma orda kalsın. Mücella Pakdemir |
En gaddar insanlar bile ağlıyor, aglayabiliyorsa bence gözyaşı dökmenin ayıp olan hiçbir tarafı yok.
Hele ki insan ağlamak istiyorsa buna kimse mani olamıyor.
Tebrik ederim. Güzel bir şiirdi.
Selam ve Sevgilerimle Mücella Şairem.