bekleyişlerin tenhasına ümitler bıraktık
yanağımıza değdi poyrazın soğukluğu
göğsümüze çaresizliğin sancısı dokundu
hasretin göğüne uçurtma diye salındı duygularımız
ürperdi tenimiz
ötelerden gelen her çıtırtıyla
eylül kapılarının eşiğinde
bekledik sabah akşam

gitmek üzere adımladık dar sokakları
sesimiz titredi
eylül rüzgarlarını ağırladı saçlarımız
serin dokunuşlar tanıdık
bulutlandı gözümüz
yeni sürgünlüklerin kapısı aralandı
sessizce sürüldü öksüzlüğümüz
sonra geri çağrıldık isim isim

sessizliğimizin benliğine yağmurlar düştü
kalbimizin odacıklarına ateşli telaşlar
maviler aktı kimsesizliğimizin maverasına
kıyılarımızın rıhtımına sıcacık dalgalar dokundu
titreyişi bundandı bütün zamanlarımızın
çırpınan bir kalp oluverdik
tel tel döküldük şehrin hengamesine

prangalarımız çözüldü
boyasız duvarlarda yitirdik özlemlerimizi
zulmete döndü bahtımız güneşe nispet
cennet peşinde koşarken
yusuf kuyusuna düştük bir kere
kendi yatağını öpen nehirlerce
ruhlarımızdan kuşluklar geçti yıllar yılı

bitmedi vuslata olan hasretimiz
tüllenen hayallere huzmeler bıraktık
kalbi yalnızlıklarımıza mahkum edildik
yalın unutuşların poyrazında
bir başına haşre dek
belleklerin tereddüt dolu zembereklerinde
kıvranıp durduk
günler geçti

son kez kan rengi vurdu gecemizin nabzını
cemre ateşinden tenimize köz sıçradı
kıvılcım uçuştu bacalarından uykulu evlerimizin
dal uçlarımıza rüzgar kıpırtısı değdi
gömleği yırtıldı arka sokaklarımızın
derin yaralar açıldı vaktimizin böğründe
yeni bir ruh üflendi kalbimize

ayrı düşmüşlerin kucağına sıcacık ekmek diye sunulduk
şehrin çağıltısı sustu
çığlığı sustu evlerin
ümidin tomurcuklarına dokundu güneşin sıcağı
buğusu inceldi
yağmuru dindi
dindi susuzluğumuz

redfer