eylül çıkmazı

yaz dolanırken sokakların ince beline
kara bir kış gibi kapına geldim
ah hüzünlü gönlümün talancısı
parmak ucum kapı zilinin üzerinde

dertlerin en zifiri deminde dağıldım
kıyılarıma ışıksız ve sessizce dökülürken
her saniyesi acı veren bir süreç
sindire, sindire yaşadığım sensizliği

inanılmaz bir hızla gelip geçti
ellerimde ufalanan seneler
yasa hükmü altında kalmıştı
heyecan kalmadı, heves bitti

içim, dışım solan yaprağa döndü
dört bir yanımı saran yaşama telaşı
bir karaltı gibi
penceremi açık / kapıları vuran kim?

caddeleri bombalanan, köprüleri yıkılan
terk edilmiş bir şehir gibi içim
ben önceden rakıyı böyle içerdim
aşılmaz dağları bir solukta geçerdim

bir bulut gibi saran umutsuzluk
ölüm kokan bir sonun kehaneti oldu
eylül çıkmazında
silindir gibi geçen zaman ruhumu yıprattı
rüzgar külümü çaldı

buz kesmiş havada, sıcak uykuya dalıyorum
sığırcık sürüsü ayna’ dan içeri

damar orhan özgül